Ray Fuego, boegbeeld van rapcollectief SMIB, was de laatste tijd zo druk bezig met zijn solocarrière (drie albums in de laatste vier jaar), dat je haast zou vergeten dat hij een paar jaar geleden talloze Nederlandse (festival)podia onveilig maakte als zanger van punkband Ploegendienst. Dat project was door de coronacrisis zowel bij Fuego als bij andere bandleden (zoals Bastiaan Bosma van MICH, waarmee het ook niet onverdienstelijk gaat) enigszins op de achtergrond geraakt, maar recentelijk sloegen de heren de handen weer in elkaar en trokken vier dagen naar Vlieland om te kijken of er voldoende inspiratie was voor een plaat.

Dat bleek zo te zijn. IK is met elf nummers in zeventien minuten een uiterst kort album, dat ook wel klinkt alsof het er in vier dagen even uitgestampt is. Maar dat is zeker niet negatief bedoeld. IK knalt juist spontaan en ongeremd uit de speakers, met een uitstekende balans tussen onvervalst beukwerk en pakkende songs. Zo is de melancholieke afsluiter Maneschijn, met een fijn zeurderige gitaarriff die je voorlopig niet meer uit je hoofd krijgt, een nummer waar menig indierockband jaloers op mag zijn. En dat terwijl Fuego een nummer eerder nog de longen uit zijn lijf aan het schreeuwen was. Zoals het een album van een zelfverklaarde ‘anti-alles’-punkband betaamt, gaat de zanger af op alles en iedereen, met een stagemanager die niet wil dat er gestagedived wordt (Du Sponge) als meest memorabel doelwit. Tussen dat alles is er ook ruimte voor zelfreflectie: als het titelnummer zijn apotheose bereikt, spreekt Fuego openhartig over de gevoelens van zelfhaat waarmee hij geworsteld heeft. Zo maakt Ploegendienst hier dus een behoorlijk volwassen debuut, dat alsnog garant zal staan voor totale chaos wanneer deze songs live vertolkt worden. Stagemanagers, wees gewaarschuwd.

Neem nu een abonnement op OOR en ontvang IK van Ploegendienst gratis op vinyl. Kijk hier voor het aanbod.