De muziek van Preoccupations is een acquired taste: je moet er even doorheen, maar daarna wil je niet anders meer. Tenminste, als ik het niet zou verpesten. Je kunt nog stoppen met lezen.
Nee? Oké dan: Matt Flegel slist en als je dat eenmaal hoort is het daarna onmogelijk te negeren. In onder meer Bastards en Andromeda neemt het zelfs lachwekkende vormen aan, ook als de tekst zich daartoe helemaal niet leent: ‘We take the scissors to the line / Kill ourselves and make a difference.’
De vier Canadezen opereerden eerst als Viet Cong (een guerrillabeweging bekend om hun gruweldaden), waarvan je het titelloze album uit 2015 aantreft op nummer 66 in OOR’s postpunk-top 154 van vorig jaar. Toen ‘rammelde en postpunkte’ het allemaal nog, aldus OOR-scribent Klaas Knooihuizen. Rammelen en postpunken doet Ill At Ease niet meer, maar de geest van de jaren tachtig waart er nog altijd plezierig op rond. Swans, Echo & The Bunnymen, een beetje New Order – de invloeden zijn er, maar Preoccupations blijft een band die zich nergens echt thuis voelt.
De synthesizers glanzen ditmaal misschien net even iets meer, zoals op eerste single Focus, een sektarische synthpoptrip met onder andere Bhagwan en Charles Manson in de bijbehorende clip. Maar onder dat elektronische vernisje blijft de kern onaangetast en die stelt nooit gerust.
