De dichter Japonais draagt indringend voor in het pijnlijke, ingetogen Assis en de slepende interpretatie van Jacques Brels Nathalie in Ehad Didagh blijft ook onmiddellijk hangen. Verder ploegen en sleuren de bluesy gitaarlicks zich gestaag voort, vooral in midtempo-composities, omlijst met atmosferische natuurgeluiden, een minimum aan percussie en zeer gevarieerde (samen)zang. Geen speedy uitspattingen zoals bij Justin Adams en Juldeh Camara op Tell No Lies, die andere bejubelde Afrikaans-westerse bluesplaat van het moment. In het experimentele slotnummer klinken de vele malen met internationale prijzen gelauwerde Tamasheks ineens onheilspellend en ambient. Imponerend. PIETER FRANSSEN