Peaches is een geweldige gimmick. Haar entree in 2002 was geruchtmakend. Deze vrouw had haar op de tanden en onder haar oksels, en ja, ook dáár, bewijst de tot poster uitvouwbare inlay bij deze derde cd. Peaches als pin-up – er gaat een afschrikkende werking vanuit. Ze smijt de seks zo recht in je gezicht dat je je er vanzelf ongemakkelijk onder gaat voelen en opeens geen zin meer hebt. Of niet meer kunt. ‘The tent’s so big in your pants, gonna bring my friends for a dance,’ begint ze koeltjes na het quasi-politieke intro Fuck Or Kill (‘I’d rather fuck who I want to than kill who I am told to’). Even later leert ze ons mannen in Rock The Shocker de kneepjes van de ‘Shocker’: ‘Thumbs up, fingers out, pull back, pull back’ – een masturbatietechniek, voor alle duidelijkheid. Als Lil’ Kim het zou zingen, zouden we haar uitlachen. Maar Peaches doet het om ons uit te dagen. Om het rollenpatroon om te draaien en het seksisme in de hedendaagse massacultuur ter discussie te stellen. Ze gebruikt daarvoor steeds vaker hetzelfde muzikale tableau als de Lil’ Kims van deze wereld: bouncende hiphop/r&b-beats, raps en veel bass. Da’s lekker schudden met die billen, maar ook een beetje gewoontjes. Er wordt al zoveel geschud, de laatste tijd. Peaches is bovendien geen Missy Elliott, hoe graag ze dat ook zou willen. Ze mist de juiste flow; ze is gewoon niet vlezig genoeg. De ‘oude’, trashy Peaches keert terug in enkele punky electronummers met scheurende synths, waaroverheen de Canadese krachttermen bezigt als ‘bam bam, you wanna ram the damn.’ Verder doet ze geslaagde en minder geslaagde imitaties van haar heldinnen: proto-rockchick Joan Jett (wier stoere-wijven-rock & roll in verschillende nummers nagalmt), proto-riot grrrl Kathleen Hanna (in het schreeuwerige You Love It) en popdiva Annie (in het mierzoete Downtown). Prima rolmodellen. Maar het gaat wel ten koste van haar eigenheid. Die rauwe, onaangepaste, confronterende persoonlijkheid. Joan Jett zingt zelfs even mee en speelt rawkgitaar, net als Josh Homme. Mocky, Feist en Gossip-zangeres Beth Ditto leveren ook een vocale bijdrage – voor wat het waard is. Impeach My Bush is een logisch vervolg op Fatherfucker (2003), niets meer en niets minder. Peaches moet oppassen dat ze niet haar hele carrière ophangt aan dat ene idee: die vrouw met dat haar op de tanden. Haar transformatie tot pop queen lijkt mij niet de oplossing. Dan had ze zich om te beginnen wel eens mogen scheren. KOEN POOLMAN