Saartje Van Camp, die kennen we natuurlijk vooral als de eeuwige sidekick van Spinvis. Al bijna twintig jaar kleurt ze de muziek van Erik de Jong in met haar cello, zingende zaag, stem en… Tja, wat niet eigenlijk? Het is dan ook geen verrassing dat ze iedere noot op In De Naam Van – haar eerste soloplaat met eigen werk – zelf inspeelde, volgens vertrouwd Spinvis-recept.

Het resultaat is een elftal kamerpopliedjes in raadselachtig zacht-Vlaams, en een enkele keer in het Frans, zoals alleen Belgen dat kunnen flikken zonder onuitstaanbaar te zijn. Eigenlijk maakt het ook helemaal niet uit in welke taal ze zingt, want je begrijpt er hoe dan ook weinig van. In geheimtaal schetst Van Camp vage droombeelden over een wolf die door een tuin sluipt bij de stem van een kind, of een stil protest op een plein in een ver land. De muziek is al even abstract: ongewone, onbestemde melodieën, gehuld in een koude mist van knisperende elektronica, strijkers en drummachines. Bij vlagen lijkt die muziek slechts een bijrol te spelen, en treedt Van Camp ver binnen de grenzen van de hardcore poëzie. Neem bijvoorbeeld File; het spoken word-achtige sluitstuk dat bijna klinkt als een soort freaky hoorspel, inclusief gastrollen (ben jij dat, Erik de Jong?). Zo laat Saartje Van Camp zich maar weer eens van haar meest veelzijdige kant zien, maar toont ze zich bovenal een begenadigd songschrijver.