De wereld staat in de fik. Tijd dus voor een nieuwe Terzij De Horde. Maar ook weer niet, want hoewel de band zich met Self uit 2015 naar de voorhoede van het blackmetal-legioen heeft weten te ellebogen, drijft de band uit Utrecht niet op de goedkope misantropie die veel van hun vakbroeders bezigen.

Het is natuurlijk nog steeds kommer en kwel; op de vorige plaat stond een foto van een mier die werd overgenomen door een parasiet en op deze nieuwe staat de wereld letterlijk in de fik op een indrukwekkende foto van Kellan Hendry. Maar bij Terzij De Horde is dit alles doordacht. De urgentie klinkt niet alleen in de muziek – een intelligente en fijne samensmelting van post-van-alles-en-nog-wat, noise en blackmetal – maar sijpelt door de hele plaat heen. De teksten zijn integraal afgedrukt en er is zelfs een lijst met aanbevolen literatuur, waar het magisch realisme van Borges gebroederlijk naast de werken van politieke filosofen als Foucault en Lukes staat. Vergeet ik bijna de muziek: drie nummers, nog geen dertig minuten, in de lijn van geestverwanten als Regarde Les Hommes Tomber en Misþyrming. Prachtige muziek om langzaam de wereld in vlammen bij te zien opgaan.