Zeventien jaar na Relationship Of Command maakt At The Drive In (tegenwoordig zonder streepje tussen de laatste twee woorden) een album dat precies klinkt als de opvolger van Relationship Of Command. Echt, het is haast onvoorstelbaar hoe goed deze nieuwe plaat met de wat aanstellerige titel in•ter a . . .

Natuurlijk, vooral de stem van zanger Cedric Bixler-Zavala heeft wat aan kracht ingeboet, maar muzikaal, jeetje, lijkt het gewoon weer 2001 of zo. En dat is best wel gek, als je bedenkt wat voor freaky shit Bixler met gitarist Omar Rodríguez-López heeft gemaakt door de jaren heen. En ook omdat juist Jim Ward, die andere gitarist die altijd tegenwicht bood aan de gekke ideeën van het duo, geen deel meer uitmaakt van At The Drive In. Vlak voordat de band vorig jaar op een tweede reünietour vertrok, stapte hij op. Om nog altijd onbekende reden. Extra wrang voor hem overigens dat zijn Sparta-maatje Keeley Davis zijn plek innam. Goed, in•ter a•li•a dus, Latijn voor ‘onder andere’. Opener No Wolf Like The Present knalt er meteen in, om maar eens een open deur in te trappen. Maar serieus, ik kan niet genoeg benadrukken hoezeer dit in het verlengde ligt van dat geweldige album van zeventien jaar geleden. En het mooie is: nog altijd klinkt At The Drive In totaal anders dan alle andere posthardcorebands, zelfs anders dan al die bands die de afgelopen zeventien jaar hebben geprobeerd om hen te imiteren. Niet alle elf tracks zijn instant classics, maar het geweldige gitaarwerk in Tilting At The Univendor gecombineerd met het janken van Bixler zal de oude emonerd gewoon weer kippenvel bezorgen en ook Incurably Innocent – over seksueel misbruik – is zo’n signature ATDI-track waarvan je niet had durven hopen dat de band ‘m ooit nog zou maken. Dat geldt eigenlijk voor het hele album. Waar Refused z’n erfenis te grabbel gooide met comebackalbum Freedom zal At The Drive In dankzij in•ter a•li•a niet alleen de boeken ingaan als de beste posthardcoreband van begin deze eeuw, maar ook als de beste van zeventien jaar later.