Alle subtiele details komen tevoorschijn, waardoor de rol van Ian McDonald nog meer glans krijgt. Zijn toetsen- en blazersbijdragen grenzen aan het geniale. Vergeleken met de Moody Blues geeft hij aan de mellotron een nieuwe dimensie. Op Lizard neemt Fripp de mellotronrol van McDonald over, maar slaagt maar half. Ook Gordon Haskell (zang) kan niet in de schaduw staan van de naar Emerson, Lake & Palmer vertrokken Greg Lake. Gastzanger Jon Anderson (Yes) weet op Prince Rupert Awakes wel de sprookjesachtige teksten van Pete Sinfield op waarde te schatten. Achteraf opvallend is de ondergeschikte rol van Fripps gitaar op het eerste en derde album van KC. Dat is op Red (1974) wel anders. In het titelnummer en One More Red Nightmare horen we de later zoveel geïmiteerde maar nooit verbeterde Fripp-gitaarmuren. Ook John Wetton (zang/bas) toont zich van zijn beste kant. Alle drie dubbel-cd/dvd’s zijn voorzien van interessante alternate takes en de Red-dvd bevat als extraatje vier nummers van een Franse tv-show uit 1974. ITCOTCK ten slotte is ook nog verkrijgbaar in een luxe 5cd/dvd-uitvoering. In 2010 volgt de rest. We kunnen haast niet wachten. FRANS STEENSMA