Tot voor kort geloofde ik niet in het fenomeen groeiplaat. Een cd is goed of niet, of je ‘m nou voor de eerste of de honderdste keer draait, zo was mijn overtuiging. De nieuwe Face Tomorrow bewijst dat ik ernaast zat. In The Dark is minder hard dan zijn uitstekende . . .

Opener On My Own zet een beklemmende, bijna depressieve sfeer neer en tot aan het slotakkoord van The End laat deze plaat je niet meer los. Eerste single Overpowered klinkt warm, bezwerend en melancholisch. Zoals Radiohead en Interpol dat kunnen. Met het kippenvel nog op het lichaam gaat het nummer over in Control, dat juist door het ontbreken van instrumenten in het middenstuk zo hard aankomt. Daarna barst het nummer open en herkennen we weer iets van de oude Face Tomorrow. We horen op deze plaat wat meer piano, wat meer akoestische stukken en toch heeft de groep niets aan kracht ingeboet. Bands die nadrukkelijk zeggen dat ze volwassen zijn geworden, staan meestal juist stil in ontwikkeling. Face Tomorrow hoeft niets te verklaren: dat deze plaat recht uit het hart komt, hoor je aan iedere noot. In een rechtvaardige wereld was dit de grootste band van Nederland.