Maar nergens klinken ze zo retro als in Black Mountain, want lef en/of humor heb je natuurlijk wel als je een cd maakt waarop je nagenoeg alleen maar (en met succes!) terugblikt op de rock, folk en psychedelica van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig, en die dan In The Future doopt. Het geluid is bijzonder divers en erg veelzijdig. Dat is niet alleen te danken aan het feit dat de opnames uit verschillende sessies in drie verschillende studio’s stammen. Naast de productie van negen songs door de band zelf is er ook nog een mix van John Congleton (Explosions In The Sky, Polyphonic Spree) en een door Dave Sardy opgenomen track (het van de soundtrack van Spiderman III bekende Stay Free). Hoe dat uiteindelijk allemaal klinkt? Er zijn lijntjes te trekken naar Wolfmother, Led Zeppelin, Black Sabbath, Pink Floyd, Buffalo Springfield en, als het vrouwelijke bandlid Amber Webber in Queens Will Play achter de microfoon plaatsneemt, Jefferson Airplane. Op dit album staan ook twee uiterst gewaagde, ultralange tracks. Zo zou je met een beetje fantasie het huzarenstukje Tyrants Black Mountains eigen Bohemian Rhapsody/Stairway To Heaven/Child In Time kunnen noemen. Vanwege de lengte en de opbouw in diverse, qua dynamiek erg uiteenlopende delen uiteraard. Nog straffer is het zeer lang uitgesponnen Bright Lights, dat bijna zeventien minuten lang diverse climaxen en lange psychedelische passages vol toetsen of luide gitaren telt. Monster Magnet meets Deep Purple, Gong, Fairport Convention en Colosseum? Ach, wat doet het er ook toe, al die hokjes. Black Mountain is een tikje vreemd, maar tevens bij vlagen erg subtiel en bijzonder sfeervol. Bij deze doop ik deze Canadezen tot de eerste retrorockers van 2008 die er met In The Future de komende jaren echt toe gaan doen. WILLEM JONGENEELEN