Nu zouden we natuurlijk eindeloos kunnen gaan zaniken over de noodzaak van die toch wat krampachtig aandoende metamorfose (ik denk: die was er niet), maar laten we ons beperken tot de belangrijkste vraag: werkt het? Antwoord: ja. Vooral als je – laten we zeggen bij wijze van experiment – even ‘vergeet’ hoe Editors op de vorige twee platen klonk en In This Light And On This Evening nadrukkelijk níet beschouwt als de ‘cruciale’ derde cd waarop hoognodig een Muzikaal Statement moet worden gemaakt (zie ook Arctic Monkeys, Bloc Party, Franz Ferdinand, Yeah Yeah Yeahs etcetera). Nee, doe alsof In This Light een debuut is en je kan weinig anders dan Editors complimenteren met een indrukwekkende en doordachte popplaat, ondanks dat tamelijk lompe gebruik van ‘kille’ eighties-synths (plus hier en daar een enkel gitaartje) en de soms wel érg prominent in beeld hangende bariton van Tom Smith. Al houdt die illusie van een debuut natuurlijk niet lang stand: een topproducer als Flood (bekend van acts als Depeche Mode, New Order en Nine Inch Nails, wat iets van de nieuwe sound verklaart) werkt niet zomaar met nieuwe bandjes en ook de teksten zijn overduidelijk van een songschrijver die al wat vlieguren gemaakt heeft. Eentje die bovendien heeft nagedacht over een goede klik met de bijbehorende muziek, want Smith schetst vooral beelden van een grauwe, ontredderde sci-fi-wereld. Al lijkt dit, gezien de letterlijke verwijzingen in zowel opener In This Light And On This Evening (‘London’s become the most beautiful thing I’ve seen’) als afsluiter Walk The Fleet Road, vooral te duiden op een haat-liefde-verhouding met zijn eigen woonplaats. Hoe dan ook, het wringt nergens met – om maar eens wat hoogtepunten te noemen – het strenge Motorik-ritme van het spannende Bricks And Mortar, het fijntjes tussen subtiel en pompeus hangende The Boxer of de straks moeiteloos naar elke bovenste stadionring zwevende kraker Like Treasure. Die helaas gevolgd wordt door het enige echte dipje op de plaat: het curieus getitelde Eat Raw Meat = Blood Drool, een toch wat lullige meedeiner. Of misschien wel de vrucht van dat ene kleine moment waarop moed even overmoed werd. Het zij ze vergeven. ERIK VAN DEN BERG
OOR-collega Thomas Snoeijs noemde Taylor Swift onlangs ‘de grote winnaar van de wereldwijde aandachtseconomie’. Een betere omschrijving van de Amerikaanse ...
Recensie: EDITORS - In This Light And On This Evening