Zij voor, de ogen gesloten, gelukzalig genietend in afwachting van wat komen gaat. Yvon Jaspers kijken ze later wel terug, vanavond komt hun eigen romantiek op de eerste plaats. Hij staat achter haar, zijn armen om haar heen, schichtig rondkijkend of er geen bekenden zijn. Als het begint, schrikken ze zich dood. Tiersen, die de soundtrack van Amélie componeerde, blijkt een schizofrene gek die er alles aan doet om het zijn publiek zo lastig mogelijk te maken. Op Infinity vind je geen nieuwe Comptine d’Un Autre Été, maar het is zeker niet Tiersens ontoegankelijkste werk. Wel zijn meest zweverige. Hij reisde naar Devon, Cornwall, Reykjavik en een eiland in de Keltische Zee, rende door de wind, sliep tussen de schapen, liet gastvocalisten in het Bretons en Faeröers over stenen zingen, keerde terug naar zijn basis door net als vroeger met speelgoedinstrumenten te werken en zei in een interview dat de albumtitel niet zijn eigen keuze was. ‘De titel koos zichzelf’. Paulo Coelho is er niets bij. Songs als Slippery Stones en A Midsummer Evening hinten bovendien opzichtig naar Enya. Dankzij Tiersens eigenzinnigheid wordt het nergens té zoet, maar na een paar luisterbeurten krijg je een enorme aandrang om de Media Markt leeg te kopen. KLAAS KNOOIHUIZEN