Lichter dan Brand New, minder orkestraal dan My Chemical Romance. Vooral heel erg high school. Dit zijn de nerds die een hekel hebben aan sport, waardoor ze samen met MCR en The Used met de meiden moeten meedoen. En ja, dan gaan ze op een stel cheerleaders lijken. Serieus, This Ain’t A Scene, It’s An Arms Race heeft zo’n Hit Me Baby One More Time-gevoel. Geloof me, da’s schrikken. Gaan de Tsjernobyl-kinderen op de ingetogen toer (pianoballade Golden), dan is het resultaat prima, veelbelovend zelfs voor een meer introverte aanpak. Maar Inifinity On High draait vooral om anthems, meezingers met een overkill aan populisme, waar je je heel erg naar bij gaat voelen. Weliswaar perfect uitgewerkt, maar het is allemaal zo glad, zo gecalculeerd ook. Cashen met songs die makkelijk appelleren aan het onzekere bestaan temidden van Abercrombie dragende hipsters en gespierde jocks. Na school gelijk op weg naar de lokale mall om met andere dropouts op iedereen af te geven. Typisch Amerikaans dus, en het is dan ook de vraag of dit snotglad geproduceerde plaatje hier zal aanslaan. Op naar de volgende emorockschijf. Zo ergens volgende maand. PHILIPPUS ZANDSTRA