Greta Kline was haar tijd ver vooruit. Lang voordat TikTok bestond, maakte ze ultrabeknopte liedjes voor de korte aandachtsspanne. Meer schetsen dan liedjes waren dat eigenlijk. Je punt maken en weer door – dat was de aanpak. Destijds gold dat als fris en origineel, maar bij haar vorige plaat (Close It Quietly, 2019) was ik er klaar mee.
Ik schreef ‘dat er wel eens iets heel moois zou kunnen gebeuren als ze haar ideeën verder uit zou werken’. Mijn gebeden zijn verhoord. Frankie Cosmos ziet het fenomeen album voor het eerst als iets anders dan een dumpplaats voor aantekeningen. Empty Head, in het hart van de nieuwe plaat, duurt zowaar 5 minuten en 13 seconden; naar Cosmos-maatstaven een eeuwigheid. Het nummer verschiet een paar keer van kleur en het voelt haast alsof het twee of drie verschillende nummers zijn, maar omdat ze rond dezelfde kern blijven draaien, ontstaat er eindelijk het houvast dat op eerdere albums ontbrak. ‘It’s okay not to sing a song about everything all the time’, zingt Kline. En zo is het. Tussen de meer doordachte liedjes is er overigens nog steeds ruimte voor halffabricaten. Het verschil is dat ze niet langer aanvoelen als los zand: ze zijn het cement dat de boel bijeenhoudt.