Jon Hopkins danst op een dun koord tussen abstracte elektronica, ambient en modern klassiek, maar hij valt niet. Hij maakt alle artistieke pretenties waar. Elegant duikt hij in het gat dat Aphex Twin, The Black Dog en Autechre hebben laten vallen sinds ze geen rust meer in de kop hebben, hij componeert voor ‘treated piano’, hij levert muziek voor dansvoorstellingen (Entity van Wayne McGregor, een grote naar het schijnt) en films die nog gemaakt moeten worden, en hij laat tussendoor horen ook veel van de troostende popmelodieën van Coldplay opgestoken te hebben. Insides is een hartverscheurend mooie plaat, die ook tien, vijftien jaar geleden gemaakt had kunnen worden. Maar als niemand het meer doet, omarmen wij Jon Hopkins met liefde.