‘I never lie in my songs / And I never dream about trains’, aldus Cass McCombs in I Never Dream About Trains. Ik denk dat ’t klopt, maar dat hij toch over treinen droomt. Zo is Cass McCombs: een mysterieuze en ietwat onbetrouwbare liedjesschrijver, die nu al tien albums lang rookgordijnen optrekt, vaak gepaard met ingenieuze melodieën.

Ik kan na zestien jaar nog steeds mijn vinger niet achter de magie van You Saved My Life krijgen, maar het is voor mij een van die geliefde liedjes die altijd mee zullen gaan. En hoewel ik geen van zijn platen – ook deze niet – als ‘klassieker’ zou willen omschrijven, zitten er ook geen miskleunen bij. Deze keer krijgen we een dubbelaar, vijf kwartier lang. En waar voorgaande platen steeds vaker de muzikale diepte opzochten, gaan we nu vol de breedte in. Folky popliedjes, zestien stuks. Daar zitten weer geheimzinnige pareltjes tussen, zoals Home At Last of Strawberry Moon – die laatste met een achtergrondkoortje dat zo van The Band afkomstig lijkt.

De ietwat flauwe humor is er ook nog steeds, zoals in het toepasselijk getitelde Juvenile, waarin hij grijnzend boodschappen als ‘Sociology is fake / ‘Cause society is fake’ de wereld in slingert. Alle dubbelaars (ja, ook die) gaan uiteindelijk gebukt onder hun eigen gewicht, maar dat is nu vaak juist het idee; meer is meer en precies gelijk aan de som der delen. Dat is bij deze plaat een ruime voldoende.