Hij herhaalt het een keer of vijftien, als een mantra, zodat het zijn eigenlijke betekenis verliest, aldus Middleton, de rossige helft van Arab Strap. Into The Woods is zijn tweede soloplaat. Opnieuw vol intieme liedjes van iemand die zich geen raad weet met zichzelf. Hij wordt achtervolgd door demonen. ‘There’s a choir behind me, begging me on, placing their bets, and hoping I’ll do no wrong / There’s a guy inside me, biding his time, standing in line, and waiting for me to fall.’ Aldus bezingt hij in Choir de worsteling met zichzelf en zijn status als begenadigd songschrijver. Zelfs Kelly Osbourne vindt Malcie cool – ze zei het voor de MTV-camera’s en prompt volgden de Britse media. Het is hem gegund.

Into The Woods is een prachtplaat. Tekstueel indringend en, als je gevoelig bent voor zijn zwarte humor en zelfspot, bij vlagen erg grappig; muzikaal meeslepend en veel afwisselender dan zijn voorganger. Sombere gitaarliedjes worden afgewisseld met georkestreerde stukken, folky liedjes, elektronica, Arab Strap-achtige rockers (Bear With Me) en zelfs een ronduit vrolijk deuntje met catchy 303-lijn. Zo opgewekt als in No Modest Bear (‘You and me, me and you, together we are strong enough to do what we wanna do’) hoorden we Malcolm niet eerder. Hij is gelukkig, verliefd, al drie jaar met dezelfde vrouw.

Maar toch: ‘how long can I be myself, before you get off and go’ (Devastation). Altijd die twijfel, altijd die angst. Dat hart is al zo vaak gelijmd, zo kwetsbaar. Gelukkig staat dat koor achter hem en kan hij rekenen op de hulp van Arab Strap-collega Aidan Moffat, Stuart Braithwaite en Barry Burns van Mogwai, Jenny Reeve van The Reindeer Section en drummer Paul Savage en toetsenist Alan Bar van de betreurde Delgados. Slotnummer A New Heart voelt als een bevrijding, een overwinning op zichzelf – en niet alleen door het euforische uptempo. ‘Shouldn’t I just admit it, that I’ve lost the race to lose,’ concludeert hij berustend. Ook hier komt, aarzelend, een positief zelfbeeld naar voren: ‘I know sometimes I’m moody and you have to work with gloves, I’m trying hard to bear myself, I’m trying to rise above (…) A friend to my failures and a friend to myself, is what I’ll be when I fixed the roof of everything else.’ Hij is nu al een held in huize Poolman. Hij bracht mijn vriendin aan het huilen. Zo droevig, zo mooi. KOEN POOLMAN