Het is ook de plaat die komt na Joss’ eerste grote serieuze (inmiddels verbroken) liefdesrelatie, die met Beau Dozier (zoon van Motown-legende Lamont Dozier). Symbolisch voor alle veranderingen in haar leven is wellicht ook haar ‘nieuwe’ uiterlijk: vuurrood haar. De soulvolle blonde bakvis uit Devon is een vrouw van de wereld geworden. Dat moet ook deze op de Bahama’s met producer Raphael Saadiq opgenomen cd uitstralen. Nou, daar is het duo, dat elkaar volgens Joss perfect aanvoelt, uitstekend in geslaagd. Saadiq, die eerder werkte met D’Angelo en The Roots en hier ook bas speelt, legt samen met de briljante drummer Kahari onweerstaanbare ritmegrooves neer. Daarop kan Joss vocaal zowel lekker rollebollen als zich geilerig neervleien. Maar ze kan ook stoer en boos krijsen of loepzuiver liefdesverdriet lijden. Haar grote kracht zit ‘m niet alleen in haar imponerende longinhoud, maar ook in haar emotionele voordracht, die zij erg ver kan opdrijven zonder larmoyant te worden. Dat gevaar loert enigszins bij de aan haar ex-Beau gewijde song, I Wish I Never Met You, maar dat pakt uiteindelijk goed, zeg maar gerust indrukwekkend uit. Ook de gedreven raps van Lauryn Hill in Music en Common in het heerlijke Tell Me What We’re Gonna Do Now zijn precies goed gedoseerd. Zo heeft het album, dat terecht wordt omschreven als een mix van soul, jaren zeventig-r&b, Motown girl group-harmonieën en hiphopgrooves, alles om een van die popplaten te worden die je de komende maanden overal – straat, kroeg, radio – zult horen. Het swingt, het stampt, het verleidt, het sleept mee en het behaagt. De warmte van Miss Emotional, zoals haar moeder haar noemt, mengt optimaal met de hippe cleverness van Saadiq. TOM ENGELSHOVEN