Je kunt je haast afvragen welke wending de carrière van de Noorse artieste (ze doet meer dan muziek alleen) Jenny Hval had genomen zonder de coronapandemie. Vorige album Classic Objects was al een heuse quarantaineplaat en ook deze is daar in zekere zin een reactie op.

Iris Silver Mist is vernoemd naar een beroemd parfum. En parfums – en de bijbehorende geurbelevingen – vormen de voornaamste inspiratiebron voor deze muziek. Omdat het verder in die tijd heel lastig was om op een andere manier fysieke en zintuiglijke indrukken op te doen. Leegte opvullen met geur en dat dan weer omzetten in klank. Bij een reeks concerten vorig jaar gaf ze deze nummers geuren mee met behulp van rijstkokers. Een uiterst neusprikkelend idee, maar het mooie is dat Hvals muziek ook gewoon thuis, zonder rijst in de koker of juist met je eigen etensgeuren of parfumverzameling, recht overeind blijft. Want Hval speelt behendig met pop- en liedjesvormen, buigt zowel elektronica als stem – ijl maar welsprekend – om naar zeer genietbare structuren en texturen, en snijdt heel wat interessants aan. Neem alleen al titels als To Be A Rose, The Artist Is Absent, Heiner Muller (een baanbrekende Duitse theatermaker, wel met puntjes op de u) en de tekstloze, heerlijk naar de overkant zwevende afsluiter I Want The End To Sound Like This.