Wat ze ermee doen is echter – om met de grote Louis van G. te spreken – another cook. Vijf jaar en evenveel albums geleden mocht het Disappears-kunstje nog gewoon shoegaze, noiserock of postpunk heten, maar gaandeweg heeft de band vrijwel elke suggestie van melodie of menselijke warmte uit z’n muziek geknepen en resteert er nog slechts een uitgekiend spel met vorm, structuur en ritme, waarbij ‘precisie’ het toverwoord is. En de gitaren amper nog als zodanig te herkennen zijn. Ook dát klinkt overigens erger dan het is; we hebben het hier nog steeds over indierock, zij het niet van het behaaglijke of meezingbare soort (de ‘zang’ van Brian Case komt bijvoorbeeld neer op stoïcijns declameren). Wie daarmee uit de voeten kan, heeft aan Irreal een plaat die van begin tot eind meesleept en verwondert.