Wat direct opvalt is de plek die de gitaar inneemt. Vonden we op Oshin de zessnaar nog ongebruikelijk prominent vóór in de mix, inmiddels krijgt elk instrument ruimte om te schitteren. Ook de zang dus, al blijft het een hele opgave om te ontcijferen wat Zachary Cole Smith ons allemaal te vertellen heeft. Desalniettemin bevalt deze nieuweling mij een stuk beter dan het gelauwerde debuut. Niks mis met een stevig mistgordijn, maar er moet wel íets te onderscheiden zijn. Nu pas hoor je hoe die liedjes van DIIV eigenlijk in elkaar steken. Refreinen ontbreken en de zanglijnen zijn bijna raps; er gaat een enorme drive van uit. Net als bij de gitaar en bas ligt de nadruk steeds op de eerste tel. Het is ademhalen, doorgaan tot je niet meer kunt, opnieuw naar lucht happen, ad infinitum. Een enkeling zal er de zenuwen van krijgen, maar het werkt net zo goed hypnotiserend.