Postgrunge – zo’n muziekstijl die je liever geaborteerd had voordat hij goed en wel begon. Het is heel gemakkelijk om bands als Nickelback en Creed met de grond gelijk te maken, maar ze máken het je dan ook heel gemakkelijk. Nog zo’n band die het te makkelijk . . .

De Zuid-Afrikaanse band (dat is dan ook het enige unique selling point) hangt net als al zijn postgrungebroertjes aan elkaar van overgeproduceerde monsterriffs en het gekreun van de zanger. De Oosters aandoende zang op opener See You At The Bottom is gekunsteld en het riffje van opvolger Same Damn Life (regelrecht gejat van I Will Follow Him) roept plaatsvervangende schaamte op. Words As Weapons heeft dan nog wel een interessante riff, maar het pathetisch gekweel dat volgt – en dat weer lijkt op Mad World van Tears For Fears – zuigt alle levenskracht uit het nummer. En dan zijn we nog maar drie nummers op weg. De metalriff in Suffer It All helpt dan echt niet meer en klinkt hopeloos nu-metal in de ergste Disturbed-vorm. Wanneer Nobody Praying For Me zelfs lijkt op godbetert Nickelback, trekken we echt onze handen af van Seether. TIJS HEESTERBEEK