Het trio bewandelt daarin paden die het op Orchards/Lupine (2011) speels was ingeslagen. Symfonische rock, meerstemmigheid, fluiten, folkpassages en psychedelische zweverigheid. Kortom, meer Quicksilver Messenger Service en Pink Floyd dan Deep Purple of Cream. Zwarte gaten, zesde dimensies en astrale bewustzijnsvormen. DeWolff stond voorheen voor ouwelullenmuziek die een frisse injectie kreeg van drie jonkies met ongekend veel talent en gevoel voor historische waarden. DeWolff staat op IV inmiddels ook gewoon voor ouwelullenmuziek. Gewaagd en deels geslaagd. Maar volgende keer maar weer eens een vette rockplaat graag. WILLEM JONGENEELEN