Bovendien bezingt Deprez hier zowel de mooie aspecten van de liefde als het pijnlijke uit elkaar gaan. Zijn ex-lief, Elke de Mey (Love Like Birds), is in het prachtige High Low (interlude) wel nog vocaal zijn partner. Voor de rest deed hij bijna alles zelf: schrijven, opnemen, arrangeren, produceren, in zijn kleine kamer thuis in Gent. Een paar keer met Adriaan van de Velde (frontman van Pomrad, inmiddels bandlid van J. Bernardt) als partner in crime waar het synthesizers, beats en productie betreft. Deprez wilde compositorisch ver van Balthazar vandaan blijven. Hoewel je aan sommige songs nu kunt horen in welke tracks van die band hij de belangrijkste hand moet hebben gehad, is hem dat voorbeeldig gelukt. Hij liet zijn gitaar, viool en bas in de hoek en dook eerst in de soft synths op zijn computer, maar kocht later een paar echte bakbeesten, zoals een oude Korg. Dankzij elektronische ritmes en zijn oude voorliefde voor r&b en hiphop heeft dat een bijzonder sfeervol, soms dansbaar, maar tekstueel vaak diepgaand album opgeleverd. Poppy is het ook, met veel koortjes, al lijkt dat hoge koortje in de laidback opgebouwde openingstrack On Fire op dat in de jazztrack Cristo Redentor van Donald Byrd (eerder gesampled in Summer’s Here door Magnus). ‘You’re on fire, and you put the flame on me’, zingt Deprez daar. Maar liefde geven is soms niet genoeg, zo blijkt uit een latere conclusie. Running Days is daarmee geen vrolijke plaat geworden, wel een heel sterke. Ook als hij geen woorden nodig heeft, zoals in het op prachtige funky ritmiek leunende en van echte blazers voorziene Motel. Dat gaat nog wat worden straks, die twee voormannen van Warhaus en J. Bernardt terug bij elkaar. Klasbakken.