Gelukkig noemde Jack White zelf, tijdens een conferentie in Detroit vorig jaar, zijn nieuwe plaat al ‘a bizarre record’. Work in progress was ’t toen weliswaar nog, maar – spoiler alert – nu het eindproduct daar is, geven we ‘m van harte gelijk. Al zijn de coördinaten, zelfs na een keer of vijf draaien, nog steeds niet helemaal helder: is dit een fuck-up van jewelste die regelrecht de boeken in kan als White’s commerciële zelfmoord? Gewoon een lekker gekke freakplaat vol doldwaze invallen? Of gaat Boarding House Reach de geschiedenis in als een van de grote Onbegrepen Meesterwerken der 21ste Eeuw?
Nu waren Blunderbuss (2012) en Lazaretto (2014) ook al geen toonbeelden van coherentie (rock, blues, country, pop, soul, funk, alles kon), maar deze derde wordt ons ook nog eens aangereikt met een vette sardonische grijns: eat this. Want Boarding House Reach klinkt gewoon nog stééds als work in progress. De eerste twee songs ja, die zijn klaar. Opener Connected By Love kenden we: lekker dik aangezette, sentimentele soulrockballad. Love Hurts op z’n Jack Whites. Why Walk A Dog? is er nog zo een. Zelfde tempo, vet orgel, vervormde stem en een knetterend ontsporende gitaarsolo. Maar de rest? Eén groot Jack White-bouwpakket, en iemand heeft de lijmpot leeggesnoven. Al valt hier en daar nog best een, eh, lijntje te ontdekken. Zo is er een handvol funky workouts in de geest van The Beastie Boys anno Check Your Head (op Lazaretto stonden er ook een paar). Songs zijn het niet, eerder opgetuigde grooves waarbij niemand de regie heeft. Ritmes worden gestart, haperen, remmen af, trekken weer op. Corporation, Ice Station Zebra en het hysterische Over And Over And Over funken lekker door, Respect Commander en Hypermisophoniac gaan nergens heen. Verder is er poëzie, voorgedragen door bluesman C.W. Stoneking en begeleid door viool en piano (Abulia And Akrasia). Er is een stuk pompeuze rock genaamd Everything You’ve Ever Learned, waaroverheen White ons als een tv-dominee toebriest (‘Do you want everything? / Then you can have everything!’). Er is iets stroperig funkends met computerstemmen en een verhaaltje over vroeger (Get In The Mind Shaft). En tegen het einde begroeten we een mooi, klein akoestisch sprookje (Ezmeralda Steals The Show), een mooi, klein countryduetje (What’s Done Is Done) en een mooi, klein pianoliedje (Humoresque). Jack As Guitar Hero heeft dan allang het gebouw verlaten. En de luisteraar? Die staart achterdochtig naar de hoes van Boarding House Reach en zet de plaat dan nog eens, héél voorzichtig, opnieuw op.
