‘Draadjesvlees Kees, hoe lang is een Chinees (en dat is dus geen vraag).’ Tja. Jerry Hormone heeft in Nieuwe Revu dus soms wél een scherpe pen, schrijft leuke kinderboeken en speelde ooit bij de punkband The Apers. Als soloartiest is hij vooral een grote egotripper en wil dat, gelet op de naam, weten ook.
Nederlandstalige rock & roll, natuurlijk kan dat. Luister maar eens naar Oxazepan, de net geen twee minuten durende opener die Tröckener Kecks (voordat Rick de Leeuw ging zingen) in herinnering roept, maar dan met een Rotterdams accent. Veertien nummers lang boeien, da’s moeilijker. Het goede nieuws: Jerry bezit een heerlijk bandje. Vooral als ze even rammelend op z’n sixties mogen klinken, zonder teveel toeters en bellen, maar wel met een goed gejatte flirt naar Them. Ook prima in orde zijn een aantal originele teksten. Zoals die ene over irritant lange telefoontjes met bedrijven als Ziggo, waar na lang wachten alsnog de lijn wordt verbroken. Of dat ‘nummertje’ waarin hij zomaar een keertje ‘voor de gein’ van bil gaat; je heet tenslotte niet voor niets Hormone. Het minder goede nieuws: die overdreven koortjes en dat per se grappig willen zijn in liedjes waarvan ik heus de ironie wel begrijp, maar die – ondanks dat ze de drie minuten niet eens halen – twee keer te lang zijn. Bovendien kent Nederland nu echt iemand die het woord ‘jou’ nog lelijker uitspreekt dan André Hazes zaliger.
