Hij beschouwt dit als zijn protestalbum. Hij heeft het even helemaal gehad met Amerika, hoewel hij niet zo ver gaat dat hij dat land uit schaamte verlaat. Op al zijn albums vormen bossen, oceanen en vogels (de bandnaam is letterlijk een pijlstormvogel) fraaie kapstokken om zijn grotere gedachten en menselijke emoties aan op te hangen. Meiburg nam dit album op in zijn eigen Austin en in LA, met steun van een aantal van zijn vaste krachten, inclusief producer Danny Reisch, maar kreeg ditmaal ook steun van percussionist Brian Reitzell, bekend als filmcomponist voor onder meer The Virgin Suicides en Lost In Translation. Reitzell leverde de ‘antieke’ elektronica die het geheel qua sound soms richting de jaren tachtig katapulteert, maar anno 2016 opnieuw brokken maakt. Meiburg bekende al eerder groot fan van de albums van PiL, David Bowie, Talk Talk en Brian Eno & David Byrne uit die periode te zijn. Het nakende succes van Jet Plane And Oxbow is trouwens niet alleen aan die magnifieke sound en dat innemende stemgeluid van hem te danken. Het zijn vooral sterke composities als Quiet Americans, Filaments (past qua ritmiek naadloos op Remain In Light van Talking Heads) en vele andere die indruk maken. Klapstuk Radio Silence is bijvoorbeeld het beste nummer dat Death Cab For Cutie nooit schreef. Onthouden voor de jaarlijstjes van 2016 alvast!