Het is bijna een oefening in objectiviteit: kun je onbevoordeeld naar de eerste albums van Spandau Ballet luisteren als je weet wat erna volgde? En accepteer je het gezichtsverlies als je in alle eerlijkheid constateert dat die platen, met name de eerste, zo slecht nog niet waren? Durf je dat . . .

Durf je te bekennen dat The Freeze je keer op keer aan Franz Ferdinand doet denken, en je na de vijfde extended version, BBC-sessie of singlemix van die tweede single uit 1981 vier shabby Schotten over het podium ziet stuiteren in plaats van vijf net iets te goed gekapte en stijlvol geklede Londenaren met diepdonkerbruine ogen? Het hoekige funkgitaartje, de ritmische percussie, het dansbare huppelritme, de coole eightiessynths, zelfs het toen al latente gegalm van Tony Hadley kan het nummer niet stuk krijgen. To Cut A Long Story Short, Musclebound en Glow zijn de andere singles op debuut Journeys To Glory (1981), die vooral in de discomixen op de bonus-cd goed overeind blijven. Chant No. 1 (I Don’t Need This Pressure On) is de eightieshit op het minder dynamische Diamond (1982), waarop zich ook de eerste ballad aandient: She Loved Like Diamond. Het kon nog véél drakeriger, zou men snel bewijzen. Journeys To Glory past echter nog net naast het latere, meer funky werk van bands als Gang Of Four, The Jam en A Certain Ratio.