Waar het vorige album bijna hitgevoelig was, een stuk vriendelijker dan het smerig-sexy debuut in ieder geval, kregen we nu psychedelische krautrock, zwaar leunend op een repeterende groove, mechanisch en organisch tegelijk. Er was geen ruimte voor zang, laat staan voor hooks, het was hypnotiseren en vernietigen. Het nummer blijkt allerminst een blauwdruk voor de rest van het album. Datzelfde geldt voor de andere zeven tracks. Niet eerder klonk zZz zo divers. Opener Blood doet denken aan het debuut, Wild Girl neigt naar Joy Division, When I Come Home is de popeend in de bijt, Dead End een eighties wave-ballad, My Girl dronkenmanspunkzang in het rood over een Doors-orgel, Doze een ingetogen psychtrip en Red Beat een soort prairielounge als stilte voor de storm, dat wil zeggen genoemde titeltrack. Enorm veelzijdig dus, maar altijd met onmiskenbaar zZz-stempel. Dat kunnen alleen de allergrootsten.