Er is een strip van Gummbah waarin twee mannen naar drie letters op een kastje kijken. ‘De HOME’s en de LOVE’s waren uitverkocht’, zegt de ene man. Op het kastje staat het woord KUT. Dit is (nog) niet de conclusie over het derde Jungle-album Loving In Stereo, ook al staan er dan nummers op die Truth, Fire en No Rules heten.
Nee, het gaat om die winkels waar je letters kunt kopen die je in je kamer zet om het woord HOME of LOVE te vormen. Zulke winkels zouden muziek van Jungle in het assortiment kunnen opnemen. Ze hebben spullen die je zonder na te denken koopt, om thuis te concluderen dat je ze niet nodig hebt of dat het prutkwaliteit is. Het is te goedkoop om ermee terug te gaan, je houdt er een licht vervelend gevoel aan over. Terwijl je er bij eerste kennismaking nog echt enthousiast over kon zijn. Ik kan me het concert van Jungle op Eurosonic 2014 herinneren. Dat beloofde wat. Anno 2021 is het een band die sinds die tijd niet meer uit dat eerste format heeft weten te breken. Een catchy baslijn en drumloopje, met daarbij dat eeuwige falsetkoor en een gezellige melodie. De eerste keer leuk, de tweede keer minder en daarna alleen nog maar slaapverwekkend. Wanneer je gaat kijken of het album al is afgelopen, blijkt het opnieuw begonnen te zijn en ongemerkt alweer halverwege te zijn. Het ene oor in, het andere oor uit is ook een vorm van (liefdeloze) stereo. Misschien niet kut, maar wel kraak noch smaak.
