Tragikomisch is zijn stijl. Maar hoe ouder hij wordt, hoe minder luchtig zijn liedjes worden. Hij lacht de pijn niet langer van zich af, hij stelt zich kwetsbaar op, geeft zich bloot. ‘Ich bin wehrlos ohne dich, ich bin ratlos ohne dich, ich bin schlaflos ohne dich, ich brauche Valium ohne dich.’ Van die dingen. In het Duits klinkt het nog steeds tien keer geloofwaardiger dan in het Nederlands. Het is niet de taal van de rock & roll – Über Sex Kann Man Nur Auf English Singen, wist Dirk al in 1995 – maar zo gedragen en gearticuleerd krijgt het vanzelf iets diepers, iets poëtisch. ‘Alle die die Liebe suchen, Sie müssen kapitulieren.’ Ik durf het niet te vertalen, het klinkt goed zo. Twaalf volwassen indierockliedjes telt Kapitulation, hun achtste studioplaat, en hij bevalt me beter dan de laatste twee. De Amerikaanse indie-invloeden worden afgewisseld met ballads en het Cure-achtige Luft. Slotstuk Explosion neigt naar Mogwai en Explosions In The Sky: meerlaags vuurwerk met gitaren. Op een Duits gedicht. ‘Alles explodiert, keine Wille triumphiert.’ Zo zwart en mistroostig als Fassbinder. Mooi! KOEN POOLMAN