Het nevenproject dat het moederschip voorbij stevent? Zo weloverwogen en uitgebalanceerd als iedere noot, elk woord en alle klanken in ieder nieuw Balthazar-liedje steeds gewikt en gewogen werden (het maakte de band, met twee kapiteins aan boord, terecht groot), zo gemakkelijk, snel, effectief en glorieus gaat het Maarten Devoldere met zijn soloproject de laatste jaren af. Hij lijkt schijnbaar achteloos de ene parel na de andere uit zijn mouw te schudden, maar luister eens hoe geweldig al die liedjes opgebouwd, vormgegeven en van de juiste woorden zijn voorzien.
Warhaus is ook een machtige band, met opnieuw louter de juiste mensen rondom Devoldere, want opnieuw hoor je hier soms zijn ex-lief Sylvie Kreusch tegen de romanticus aanleunen, kirren en prachtig zingen. In warme, groovy, speelse liedjes over mannelijkheid. Mét knipogen en humor, maar vaak ook heel serieus en romantisch, evenals de muziek (zoals in het te korte pianostuk Jacky N.), op een album waarvoor Devoldere in producer/muzikant Jasper Maekelberg opnieuw een meesterlijke bondgenoot vond. Terwijl hij met een grimas tegen de wind in fietst, leren we Devoldere op Karaoke Moon nog wat beter kennen, zelfs zijn gewelddadige kant.
Al is het ook een verademing om hem in Jim Morrison los te horen gaan in filosofieën en fantasieën over ouder worden en erop los leven, geobsedeerd door het artiestendom en helden die hem aan het schrijven kregen. Maar hij ziet ook de gevaren, want hij trekt ergens ook de juiste constatering dat hij 35 jaar is en ‘still alive’, terwijl Jim Morrison nog maar een kind was toen hij overleed. Devoldere bewijst hier opnieuw met verve de grootste Vlaamse artiest van het moment te zijn. De parlando crooner flikt het opnieuw. Karaoke Moon is, met al die strijkers, koortjes, subtiel groovende ritmes, openhartige uitingen over alle kanten van de liefde en warme muzikale verwijzingen naar al het goeds en sensueels dat de sixties ons gebracht heeft, niets minder dan een waar meesterwerk.
