Niet alleen is de muzikale krachtpatserij sinds de vorige plaat – Graffiti On The Train (2013) – ingeruild voor meer diepgang en melodie, Jones heeft ook de rasp van zijn stembanden verwijderd, waardoor het tegenwoordig allemaal een stuk minder geforceerd aanvoelt. In die geest opent het negende album met een fris punkliedje (C’est La Vie) waarin een uitbundige Jones een spervuur aan woorden afvuurt. Het daaropvolgende White Lies klinkt dan wel weer te bedacht en riekt teveel naar U2 om indruk te maken. De Phonics imponeren wel met het elegante Song For The Summer, dat smaakvol met strijkers wordt opgetuigd en bij de beste ballades van de band mag aansluiten. Ook de traag voortschrijdende sfeersong Fight Or Flight kunnen we, mede dankzij James Bond-arrangeur David Arnold, als geslaagd bestempelen. Zo zijn er meer sterke momenten, maar de grootste winst is dat Jones, tot opluchting van velen, definitief z’n rockstem heeft afgezworen.