Al sinds The Ideal Crash (1999) kan dEUS geen plaat maken of er mekkert wel een recensent dat hij de ‘gekte’ mist die hij wel aantrof op de wat minder afgewogen voorgangers Worst Case Scenario (1994) en In A Bar, Under The Sea (1996). Raar! Alsof de Antwerpenaren plaat . . .

Negen nummers staan erop. Freaky kun je ze op het eerste gehoor niet noemen, maar conventioneel zijn ze eigenlijk ook niet. Na het ruigere, maar ook wat afstandelijke Vantage Point (2008) hebben Barman en co. samen een warme, intieme plaat willen maken. Ik schrijf nadrukkelijk Barman en co., want dit is compositorisch gezien hun eerste echte groepsplaat: teksten Tom Barman, muziek dEUS. Geen verlicht despotisme van oom Tom, maar democratie! Het totaalgeluid herbergt opmerkelijk veel groots opgezette melodieën en doet denken aan rood velours in oudere theaters, niet aan de kille, moderne elektriciteit van Vantage Point. De liedjes zijn het resultaat van groepsjams en daaropvolgend driftig schaaf- en arrangeerwerk. Orkestrale violen (in opener Keep You Close en de bijna symfonische afsluiter Easy), marimba en incidenteel mannenkoorzang bieden op tegen de knappe gitaarkunst van Mauro Pawlowski en de bewogen zang van Barman. De ritmesectie beperkt zich tot degelijk begeleiden, violist/ toetsenist/marimbaspeler Klaas Janzoons heeft zijn handen vol aan het ‘warm kleuren’ van de muziek, maar de bijdragen van Pawlowski en Barman lopen over van de eigen(wijzig)heid. Barmans thema’s zijn nadrukkelijk romantiek en vergankelijkheid. De waarde van liefde en vrijheid wordt afgezet tegen het verstrijken van de tijd. Barman wordt op 1 januari veertig en doet alleszins recht aan de complexiteit van zijn onderwerpkeuze. Vrouwen vormen de sleutel. The Final Blast gaat over zijn eigen moeder (‘What a blonde’). The End Of Romance over het echec van een Grote Liefde: ‘Oh Stephany’. Darkness Sets In (met gastbijdrage van Greg Dulli) over jaloezie: ‘If heaven’s you, then hell is me’. Barman spaart zichzelf niet: ‘Twice I set my mind on you / And twice I gave you nothing’ (Twice We Survive). Zoals het titelnummer suggereert, wil hij de luisteraar letterlijk omarmen en koesteren. Keep You Close is een langzame, maar solide verleider. Wie erin slaagt vooroordelen en oude verwachtingen opzij te zetten, wacht een bevredigende, verslavende versmelting. TOM ENGELSHOVEN