Ondanks deze smeuïge weetjes klinkt de plaat vooral als een logisch vervolg op voorganger Codes And Keys uit 2011. Relatief veel elektronica dus, maar in DCFC wil dat maar niet zo vanzelfsprekend klinken als in spin-off The Postal Service. Single Black Sun en The Ghost Of Beverly Drive hebben iets weerbarstigs, Everything’s A Ceiling en Good Help zijn vrij aanstekelijke synthwavestukken. In het hart van de plaat – waar veel bands hun verkapte b-werkjes verstoppen – excelleert DCFC hier. Little Wanderer, You’ve Haunted Me All My Life en Hold No Guns zijn even simpele als doeltreffende gitaarliedjes, waar topplaten als Transatlanticism en Plans vol mee stonden. Liedjes die gelijk in je hart gaan zitten, die schudt Ben Gibbard momenteel niet meer zomaar uit zijn mouw. Er staan goeie dingen op Kintsugi, maar toch is DCFC al een tijdje niet meer die sprankelende band van een jaar of tien geleden.