De liefde zit diep: er komen weinig regels voorbij waarin het woord Almelo niet te horen is. Soms klein en gevoelig, zoals in de verrassend mooi gezongen Blackbird-cover Getelink, dan weer opgetogen en vrolijk, zoals in Almelo, Mooi Gewoon Mooi of Het Almelo’s Volkslied. Sommige nummers slaan qua joligheid iets door (de titeltrack en Angoan Veur Heracles doen haast carnavalesk aan), maar de eentonigheid in de onderwerpen wordt in ieder geval gecompenseerd door een verscheidenheid aan muzikale stijlen. Leuk is het bijna overal, briljant lang niet altijd. En nadat de plaat is afgesloten met twee klassieke fragmenten uit conferences wordt het duidelijk dat Finkers de droogkomische vindingrijkheid van zijn cabaret niet volledig op deze popplaat heeft weten te vangen.