Een wonder dat zo’n plaat in elkaar gezet kan worden door slechts drie New Yorkers. Maar er schuilt dus echt wel een aanstekelijk soort speelsheid in deze plaat. Of noem het sprezzatura: de kunst om zulke ingewikkeldheden heel nonchalant en vanzelfsprekend te doen lijken. La Di Da Di barst van de vondsten, maar belandt niet in de valkuil van het spierballenvertoon waar ooit het verwante genre jazzrock aan ten onder ging. Ouderwetse instrumentbeheersing gaat hand in hand met straffe programmeerkunsten en dat levert haast per nummer wel meerdere opveermomentjes op. Een schitterend essay over hoe mooi perfectionisme en nonchalance wel niet samen kunnen gaan, op een heerlijk prikkelende plaat.