Een redactiestagiair hoort niet enthousiast op te veren als ik Xiu Xiu opzet, hij moet van ellende onder zijn bureau kruipen. En bidden dat ik die cd weer snel afzet. Xiu Xiu zet je op vlak voordat je je polsen doorsnijdt, of als je Koen Poolman heet. Maar verder…

Ik zou niet weten wie hier voor zijn lol naar luistert. Zo inktzwart, zo rusteloos, zo intens, zo hartverscheurend. Dit doet pijn, aan oren en ziel. Jamie Stewart zingt, schreeuwt, huilt en fluistert het uit. Vaak ronduit vals. Hii heeft zo’n klagerige huilstem zoals ook Conor Oberst wel eens opzet. Maar die schrijft dan nog mooie liedjes.

De confrontatie met Stewart is ook een muzikale: het ene moment laat hij een ijzingwekkende stilte vallen, het andere moment terroriseert hij zijn omgeving met industriële noise en percussie. Hij begeleidt zichzelf als singer-songwriter op gitaar, maar speelt tevens piano, percussie, synthesizer, autoharp, harmonium en programmeert de piepende en krakende elektronica. Twee tot zes gastmuzikanten vullen hem aan, zodat er soms een klein kamerorkest staat te spelen. Soms neemt hun samenspel de vorm van een ballad aan, soms blijft het bij een angstaanjagende kakofonie van geluid waaroverheen Stewart zijn hart uitstort. En alvast de knoop in het touw legt. ‘Tight around my neck / Tie me with this rotten wire,’ smeekt hij in Dangerous You Shouldn’t Be There.

La Foret, alweer de vierde cd van Xiu Xiu, snijdt door de ziel. Een ongemakkelijke, pijnlijke obsessie die je niemand toewenst. KOEN POOLMAN