Al meer dan een kwart eeuw is Destroyer een constante factor in de Noord-Amerikaanse indierock. Het collectief rondom de eveneens van The New Pornographers bekende Dan Bejar brengt platen van een consistente kwaliteit uit; ook waren ze in ieder geval in het pre-coronatijdperk een vaste waarde op het Europese festival- en clubcircuit, altijd goed voor prettige alhoewel zelden spectaculaire optredens.

Langzaam maar zeker zijn we de groep uit Vancouver voor lief gaan nemen: anders dan een jaar of tien jaar geleden zullen niet veel mensen nog heel opgewonden raken van een nieuw album – het dertiende alweer – van Destroyer. Daarmee doen we de band tekort: hoe groot het interval tussen de platen soms ook is, in feite kunnen we al sinds het monumentale Kaputt (2011) spreken van een winning streak, waarbij Labyrinthitis het vijfde even avontuurlijke als hoogwaardige werkstuk op een rij is. Dit nieuwe album kunnen we beschouwen als Destroyers coronaplaat, vooral tot stand gekomen op basis van tussen Bejar en zijn vanaf een afgelegen eiland opererende geestverwant John Collins digitaal uitgewisselde ideeën, die dan naderhand werden ingekleurd door de rest van de band. Naar Bejars eigen zeggen was Labyrinthitis bedoeld als rechttoe-rechtaan discoplaat. Harde synthesizerbeats en dansbare sequenties zijn zeker aanwezig, maar Bejar zou Bejar niet zijn als deze niet volop worden afgewisseld met ontregelende en ronduit bizarre momenten. Case in point is prijsnummer June, waarin de sequencer-arpeggio’s Giorgio Moroder naar de kroon steken, maar avant-gardistische passages en flarden spoken word de luisteraar in verwarring achterlaten. Destroyer blijft een band om te koesteren.

Neem nu een halfjaar- (€34) of jaarabonnement (€66,95) op OOR en ontvang ‘Labyrinthitis’ van Destroyer gratis op vinyl! Kijk hier voor het aanbod.