Een filmsoundtrack (Les Damnées Ne Pleurent Pas) en een noisy samenwerkingsproject (Pollution Opera) daargelaten is Laini Tani pas het tweede soloalbum van Nadah El Shazly, sinds Ahwar uit 2017. Laini Tani borduurt daar flink op voort, maar is tegelijkertijd een fraaie sprong vooruit.

Nadah El Shazly opereert zo ongeveer tussen de underground van Caïro en de indiescene van Montréal, en in haar muziek krijgt die dualiteit wel heel fraai vorm. Elektronisch experiment en meer traditionele Egyptisch/Arabische vormen bindt ze schitterend aan elkaar, op zo’n manier dat beide lagen versmelten tot een heel organisch geheel. Ze weeft een web van elektronica, gestut door van die typisch wiegende Arabische ritmes waaraan zowel beats uit doosjes te pas komen als diep klinkende darbouka’s en ander lokaal slagwerk.

Die stem, op eigen kracht al sierlijk buigend en daarmee heel overtuigend, krijgt verschillende sterk gedoseerde lagen van vervorming mee. Wat is traditie en wat is experiment? Die grens is hier weldadig lastig te trekken, wellicht ook vanwege de grote rol van improvisatie in de Arabische muziek. Of door de bedwelmende werking van die toonladders en stembuigingen. Of in ieder geval door het immense talent dat Nadah El Shazly hier aan de dag legt. Meesterwerk.