Naar eigen zeggen heeft Mohawke zich op dit album erg laten inspireren door Rick Rubin, die hem leerde te schrappen en de essentie te verbeteren. Dat horen we er eerlijk gezegd niet zo in terug. Wel de invloed van Kanye, waarbij het experimentele met het populaire wordt gemengd. Je zou Hudson Mohawke nu op sommige momenten zelfs glad kunnen noemen. Op Warriors en Scud Books is het tegen het bombastische aan. Op Indian Steps, met Antony Hegarty, is het klein en kaler, Deepspace had zonder Miguel een productie voor een Kanye-album kunnen zijn en Jhene Aiko klinkt op Resistance als een zangeres op een nummer van Armin van Buuren. Lil Djembe en Kettles zijn leuke experimenten, terwijl liefhebbers van de ‘oude’ HudMo hun hart kunnen ophalen met Shadows, Very First Breath, System en de hiphop van Ryderz. Afsluiter Brand New World is zelfs uitgesproken pop. Debuut Butter bleek vooral achteraf baanbrekend te zijn, we gokken dat Lantern dat predicaat niet gaat krijgen. Hier hoor je Hudson Mohawke op zoek naar de melodie. Een richting die hem minder ligt dan de beat. Tegelijkertijd is goed merkbaar dat hij niks aan kwaliteit heeft ingeboet. Hij lijkt nu alles te kunnen. De vraag is wat hij daarmee doet. Lantern is wat dat betreft slechts deels geslaagd.