Zo waren ze uit elkaar (begin 2011) en zo was, via een kerstsingle (eind 2015) en wat stapsgewijze aankondigingen (festivaloptredens, reünietour, nieuw album), ineens alles weer bij het oude. Letterlijk zelfs, nu American Dream er eindelijk is en de eerste reflex alhier al leidde tot een zoektocht naar wat oude inzichten uit eigen werk.

‘Niemand doet LCD Soundsystem zo goed als LCD Soundsystem zelf’ bijvoorbeeld, eentje van mei 2010, uit de recensie van This Is Happening. ‘Kwestie van schaamteloos uitkomen voor je invloeden, alles met veel zelfspot te lijf gaan, regelmatig subtiel citeren uit eigen werk, eenvoudig (liefst analoog) gereedschap blijven hanteren en vooral niet vergeten je publiek bij tijd en wijle finaal op het verkeerde been te zetten.’ Circus James Murphy deed het op elke plaat en doet het gewoon wéér. Zingen als Bowie, polyritmisch funken à la Talking Heads, grooven als een malle en zo nu en dan de toehoorder tergen met iets ballad-achtigs vol geestig zelfbeklag op een veel te lang doorzanikend thema. Je zou zelfs kunnen concluderen dat ze het op American Dream uitvergroten: in Other Voices en Change Yr Mind – tweewerf classic punkfunk van de buitencategorie – klinken ze meer als Talking Heads anno Remain In Light dan Talking Heads zelf, inclusief een natuurgetrouwe kopie van de loeiende signature sound van gitarist Adrian Belew, wereldberoemd dankzij zijn solo in Bowie’s Boys Keep Swinging. Daar kun je van alles van vinden (stagnatie! Plagiaat! Ideeënarmoede!), maar je wéét dat Murphy zelf de eerste zou zijn om die ‘tekortkomingen’ lachend toe te geven. Zijn aura van infinite coolness verwierf hij niet voor niets: wie zelfspot heeft, komt met veel dingen weg. En hoe bekend alles op American Dream ook klinkt, de plaat is van start tot finish onderhoudend én woest opwindend, en daar gaat ’t om. ‘I’m not dangerous now the way I used to be / I’m just too old for it now’, probeert Murphy nog in Change Yr Mind, maar hij weet beter, net als wij, al gaat ‘t in het lekker koeltjes doordenderende Tonite opnieuw over ouder worden (‘I sound like my mom’) en zitten er in meer songs verwijzingen naar aftakeling en zelfs de dood. Maar in Murphy’s universum wordt het nooit zwaar en is er altijd weer het bevrijdende decor van de popcultuur, waar hij zo graag naar verwijst en waarmee hij zelfs de meest ontroerende passages weet te verluchtigen. ‘I used to see your hands in their weird positions / Used to like your hair when you watched musicians’ (I Used To). Voor de rest is American Dream, als gezegd, LCD-business as usual: opwinding, dwarsigheid (met een speciale vermelding voor het uitzinnige Emotional Haircut), extase en fraai vormgegeven time-outs in een muzikaal evenwicht zoals alleen James Murphy dat kan verzinnen.