‘Wait a minute / Wait a fucking minute / You say my time is over…’ Het had ook zomaar gekund inmiddels. Zangeres Shirley Manson loopt inmiddels tegen de 60, drummer (en ooit Nevermind-producer) Butch Vig wordt in augustus 70. Maar niet dus. Garbage heeft nog een heleboel liefde te geven, want de bandleden koesteren – al dan niet tegen beter weten in – het romantische ideaal dat iedereen het beste met elkaar voorheeft.

‘We have a lot of love to give.’ Let All That We Imagine Be The Light verschijnt precies dertig jaar na hun debuut. De boodschap: ons huis staat in brand, maar we zetten alles op alles om steeds opnieuw de liefde op tijd in veiligheid te brengen. De liefde voor elkaar, voor de kunst, het schrijfproces en het ouder worden, want ergens daar op het eind, daar brandt nog licht. En ze zijn niet eens in Brabant. Hoe donker en cynisch de woorden van Manson vaak ook zijn, het moest ergens ook een hoopvol album worden. Weg met alle rotzooi en waanzin die het wereldbeeld momenteel beheersen.

Garbage ging in de overlevingsstand, om openhartige muziek te maken met een schone lei, zij het geboren uit frustratie en verontwaardiging. De stem van Manson klinkt minstens even goed als dertig jaar geleden en het bandgeluid, met extra veel analoge synths, zorgt voor een decor waarin je ondanks alle duisternis toch ergens, al dansend, dat lichtknopje weet te vinden.