Zoals The Velvet Underground onlosmakelijk verbonden was met performance art, zo stroomt bij het Rotterdamse Lewsberg de poëzie door de aderen, met name die van inmiddels overleden lokale dichters: de bandnaam kwam van Robert Loesberg en de rode draad die ze door hun debuutalbum weefden, bestaat uit (Nederlandstalige) dialogen tussen Cornelis Bastiaan Vaandrager en Frans Vogel.

Zo’n situatieschets mag dan uitgerekend nogal prozaïsch klinken, de bijbehorende muziek – wat zeg ik, de totaalervaring – is dat niet. Die Velvets-analogie was bijvoorbeeld niet zonder reden: Lewsberg, bestaande uit (ex-)leden van Bonne Aparte, Rats On Rafts en nog wat acts uit de regio, heeft een praatzanger (Arie van Vliet) die qua stem en dictie tegen Lou Reed aanleunt en ook de stoïcijnse gitaarpatronen klinken bekend, zij het misschien meer dankzij latere varianten op het Velvets-thema (Modern Lovers, Feelies, Ultimate Painting, Nap Eyes). Hoe dan ook, Lewsberg geeft er weer een andere, behoorlijk dwarse draai aan: er zijn dus die poëtische interventies, er zijn woeste gitaarexplosies (Chances, The Smile), de muziek beweegt halverwege Non-Fiction Writer ineens in slowmotion en vervolgens zelfs achterstevoren, de plaat blijft een keer hangen (Carried Away) en in Van Vliets teksten – vet Hollands accent – zit veel ongemak en absurdisme. Conventioneel wordt ’t nergens. Maar zolang de tics & tricks worden gedoseerd en de hoofdmoot nog altijd bestaat uit prachtige liedjes vol meeslepend-repetitieve gitaarwindsels (The Smile is favoriet), ligt Lewsberg op koers. Intrigerend debuut.