De wijsheid komt met de jaren en ja, dat geldt zelfs (deels) voor Liam Gallagher. Privé gaat er nog steeds een en ander mis, getuige recente berichten in de Engelse kranten over een vermeende geweldsuitbarsting jegens z’n vriendin en een dreigementje aan het adres van de vrouw van z’n grote broer, maar wat zijn carrière betreft lijkt Liam wel wat slimmer te zijn geworden.

Hij loopt niet meer weg van het verleden en zet in tegenstelling tot in z’n Beady Eye-jaren tegenwoordig volop Britpop-classics van z’n oude band op de setlist. Nog belangrijker: na het eerste album onder eigen naam (As You Were uit 2017) is our kid tot de conclusie gekomen dat hij weliswaar ‘een geweldige zanger is, maar geen briljante songschrijver’. Dat inzicht betaalt zich enigszins uit op Why Me? Why Not., dat het eeuwige probleemkind samen met producers Andrew Wyatt en Greg Kurstin schreef. Er wordt met liedjes als Shockwave, Halo en The River nog steeds plat gerockt en die voorliefde voor de Fab Four zal altijd in Liams liedjes door blijven galmen, maar het voelt allemaal net even minder vermoeiend en geforceerd dan voorheen. One Of Us is gewoon een goeie song, die muzikaal en tekstueel (‘You said we’d live forever, who do you think you’re kidding?’) het meest teruggrijpt naar z’n oude band. Once is de fraaiste Lennon-ballad die Liam in jaren pende en de Beatlesque coupletten van het titelnummer, Meadow en Alright Now zijn goede bewijzen van geslaagd jatwerk. Als die songs nou ook nog eens van sublieme refreinen worden voorzien en de gemakzuchtige niemendalletjes (Be Still, Now That I’ve Found You) achterwege blijven, dan is de conclusie volgende keer wellicht weer iets minder vrijblijvend dan: een nieuw album van Liam? Ach ja, why not.