‘I was runnin’ from my shadow / Tried to hide it, but it followed’, zingt Jenni Rose, de frontvrouw van Vandoliers, in Dead Canary. De eerste zinnen van Life Behind Bars zijn al even veelzeggend: ‘I’m on the edge of oblivion / Sick of the cell I been livin’ in.’
Huh, even terug. De frontvrouw van Vandoliers? Heeft het Texaanse countrypunk-ensemble afscheid genomen van zanger/gitarist Joshua Fleming? Nee, Fleming ís Rose: vorig jaar kwam zij uit de kast als transvrouw. Een dappere beslissing, want in Trumps Amerika is dat ronduit gevaarlijk (en in de conservatieve countryscene al helemáál). Met bovengenoemde liedjes opent Life Behind Bars, het vijfde studioalbum van ‘the loudest Americana band you have ever fucking seen’.
Daarop verpakt het zestal veelal zware onderwerpen (genderdysforie voorop) in feestelijk papier. Probeer maar eens stil te blijven zitten bij de springerige orgelpunk van Bible Belt, een pijnlijke herinnering aan opgroeien in het verstikkende korset van religie, of de wiegende meezinger Dead In A Ditch, waarin Rose door haar geliefde wordt gered van de greppeldood. Knaller van de plaat is de ophitsende, door trompetgeschal aangemoedigde schuurparty Jim’s Barn. Wederom maakt Vandoliers ons niet blij met een dooie kanariepiet.
