Het ergste was nog dat hierdoor de gedroomde openingszin van deze recensie ineens onder druk kwam te staan: ‘Ze deden het begin 2012 met Attack On Memory, begin 2014 met Here And Nowhere Else en nu, begin 2017, doodleuk opnieuw: de eerste écht opwindende indierockplaat van het jaar afleveren’. Gelukkig was er niemand op het idee gekomen om vóór 27 januari, de releasedatum van dit album, een nóg opwindender indierockplaat af te leveren, dus achteraf viel de schade mee. Resteert de vraag hoe opwindend Life Without Sound nu werkelijk is. Minder dan z’n twee voorgangers, dat staat vast. Want die stonden vol hits en bezieling. Life Without Sound staat hoogstens halfvol hits en bezieling. En drijft sowieso wat minder op de gebruikelijke muzikale succesformule van zanger/gitarist Dylan Baldi en z’n mannen: iets met power, popgevoel, vaart, volume, scherpte en natuurlijk precies de juiste zangstem voor deze tak van sport: gruizig en roekeloos, maar toch melodieus. Denk daarbij gerust aan Kurt Cobain. Zoals je bij Cloud Nothings ook best aan Nirvana mag denken: weinig Amerikaanse indierockbands zullen vandaag de dag zo weten te appelleren aan eventuele teen angst als het kwartet rond de 25-jarige Baldi. Al lijkt hij in prijsnummer Internal World – zo’n knaller waarvoor de Engelsen woorden als anthemic hebben en wij niet – meteen een voorbehoud te willen maken: ‘I’m not the one who’s always right’. Maar goed, zo onontkoombaar als de twee voorgaande albums is Life Without Sound dus niet, ook al brult Baldi in slotnummers Strange Year en Realize My Fate nog zo hard. De songs zijn gewoon minder sterk, het nieuwtje is er een beetje vanaf en we leven in een tijd waarin inventieve bands als Car Seat Headrest, Yak en Parquet Courts de parameters allang weer hebben verzet. En voor wie ‘t nog weten wil: ‘polished’ klinkt Life Without Sound goddank nergens.