Dat gezegd hebbende: Lightning Bolt schiet uit de startblokken alsof er eindelijk eens wél voortvarend aan de stoelpoten van dat vermaledijde Ten gezaagd gaat worden. En houdt dat zelfs zes nummers – precies de helft van de plaat – vol. Turft u even mee? Getaway is een duwende en trekkende killer van een binnenkomer, single Mind Your Manners heeft een drive die doet denken aan een bandje dat ook ooit zo briljant debuteerde – of waren we Wolfmother alweer vergeten? – en zo verbeten als in My Father’s Son (‘Too bad he was a psychopath and I’m the next in line’) hoorde ik Eddie Vedder niet vaak. Indrukwekkend. En dat gaat dus nog even door, bijvoorbeeld met Sirens: weliswaar eentje uit de categorie ‘typische midtempo rockballad die toewerkt naar een fijne emotionele climax en zich doorgaans lekker laat oprekken in goedgevulde stadions’, maar hey – ‘t is wel een goeie. Het titelnummer is dan weer een aangenaam strakke rocker zonder poespas en het slepende, a-typisch ingekleurde Infallible (horen we daar een blokfluit?) blijft de volle vijf minuten spannend. Over de tweede helft van Lightning Bolt kunnen we kort zijn: Pearl Jam volgens het boekje, met hoogstens een aardige nouveauté: het op stompende rhythm & blues leunende Let The Records Play. Maar puur op grond van de eerste helft zeg ik: beste Pearl Jam-plaat in bijna twintig jaar. ERIK VAN DEN BERG