Volstrekt terecht: de melodieuze punk-met-violist was dan niet origineel, maar er ging een fikse partij goede energie vanuit. Helaas is dat alweer twee jaar geleden en moet het succes nu dus geconsolideerd, ja, uitgebreid worden. Na een intro zo zoet dat je spontaan diabeet wordt, laat Lights And Sounds een compleet ander gezicht zien. Een beetje als Foo Fighters, maar dan zonder de bezieling die de ‘oe’ in Foo plaatst. Tuurlijk blijft het wel een beetje punky, maar stel je er niet teveel van voor. Lights And Sounds is zo vlak als Almere en bovenal knuffelvriendelijk. City Of Devils,  Waiting Game en How I Go: allemaal met zoete strijkerspartijen versierde rockballades die het glazuur van je tanden doen barsten. Even, heel even komt de pit van vroeger terug bij het vertrouwd klinkende Down On My Head. Maar dat is een uitzondering op een verder futloze, ronduit saaie plaat. Om flauw te blijven: Yellowcard is nu Mellowcard. Zonde. PHILIPPUS ZANDSTRA