In juni waren er ineens twee albums van dit vruchtbare duo tegelijkertijd: Luminal en Lateral. En nu al volgt Liminal, met wederom een bijna identieke hoes, in iets andere kleurstelling. Met de conceptuele eenheid van deze platen zit het dus goed, wat ook wel mag.

Brian Eno en de minstens een generatie jongere Beatie Wolfe bewegen zich allebei ook in die artistieke hoek (conceptkunst) en ze zijn nog activistisch bezig ook. Al valt daar op deze trilogie weer minder van te merken. Qua stijl en aanpak zit deze plaat tussen beide voorgangers in. Lateral was één lang ambientstuk, Luminal dreef op een soort liedjes. Hier horen we Wolfe eerder declameren dan zingen, en dat geeft de elf nummers een soort eenheid van sfeer die weer aan Lateral doet denken. Het zijn vertraagde, uit elkaar getrokken en eerder gemompelde dan gejubelde liedjes, die vanuit een soort droomtoestand je oren binnenzweven. Binnen en tussen die dromen, eh, nummers zit dan weer genoeg variatie om je bij de les te houden. Want luister goed – ja, dat kan best bij ambient – en je hoort allerlei details: sierlijk gestileerde geluidsflarden die blijven intrigeren, hoe vaak Eno ze ook rondstrooit.